Κέβιν Γουόρικ

Ενα τσιπ στο σώμα μου’

Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει «cyborg» ­ μισός άνθρωπος, μισός μηχανή

Πρέπει να προετοιμασθούμε τώρα για μια μελλοντική κοινωνία στην οποία θα υπάρχει μορφής ζωής πιο έξυπνη από εμάς» λέει ο Κέβιν Γουόρικ, καθηγητής κυβερνητικής στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ στη Βρετανία. Και χωρίς δισταγμό, προσφέρθηκε να γίνει το πρώτο «πειραματόζωο» στην ενσωμάτωση ανθρώπου και υπολογιστή, από την οποία θα προκύψει η ευφυής αυτή μορφή ζωής.

Τη Δευτέρα 24 Αυγούστου, ο Γουόρικ μπήκε στο χειρουργείο και λίγο αργότερα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έφερε εσωτερικά του σώματός του ένα τσιπ πυριτίου, το οποίο επικοινωνούσε με έναν υπολογιστή. Την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου, ξαναμπήκε στο χειρουργείο, αυτή τη φορά για να του αφαιρέσουν το τσιπ. Το πείραμα είχε τελειώσει. Τι αποδείχθηκε; Οτι ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει και σε ένα άλλο επίπεδο με τον υπολογιστή, να τον καταστήσει σχεδόν προέκταση του εαυτού του.

«Η κυβερνητική είναι η επιστήμη για την ενοποίηση των ανθρωπίνων όντων και της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει «cyborg» ­ μισός άνθρωπος, μισός μηχανή. Σε αυτό αποσκοπούν τα πειράματά μου» αναφέρει.

Οι έρευνες του Γουόρικ επικεντρώνονται στην τεχνητή νοημοσύνη και τη ρομποτική. Ονειρό του είναι ένας κόσμος όπου ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα είναι συνδεδεμένος απευθείας με τον υπολογιστή και τα πληκτρολόγια, ή τα τηλέφωνα θα θεωρούνται απηρχαιωμένα.

Ο καθηγητής Γουόρικ, ή «κυβερνοκαθηγητής», όπως τον αποκαλούν, πιστεύει ότι θα ζήσει για να δει έναν τέτοιο κόσμο. Γεννήθηκε πριν από 44 χρόνια στο Κόβεντρι της Βρετανίας και έχει διδάξει στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Νιουκάστλ και του Γουόρικ. Σήμερα, ζει στο Ρέντινγκ με την Τσέχα σύζυγό του και τα δύο παιδιά τους.

Ποιο ήταν ακριβώς το πείραμά σας;

«Τοποθέτησα μέσα στο σώμα μου, λίγο πιο πάνω από τον αγκώνα, ένα τσιπ πυριτίου το οποίο συνδεόταν απευθείας με το κομπιούτερ που ελέγχει το τμήμα κυβερνητικής του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ. Μόλις έμπαινα από την εξώπορτα, το κτίριο μού έλεγε «Καλημέρα, καθηγητά Γουόρικ», και άναβε το φως. Καθώς περπατούσα από αίθουσα σε αίθουσα, πόρτες άνοιγαν, φώτα άναβαν, η θέρμανση έμπαινε σε λειτουργία. Ο κομπιούτερ είχε ένα σχέδιο του κτιρίου και μέσω αυτού μπορούσε να με παρακολουθεί, να γνωρίζει πού βρισκόμουν, πότε πήγα εκεί και πόσο έμεινα. Καμιά φορά μού μιλούσε κιόλας, άλλες φορές έκανε κάτι, άλλες απλώς κατέγραφε τις κινήσεις μου».

­ Γιατί κρατήσατε το τσιπ μόνο εννέα ημέρες;

«Ο λόγος είναι ότι, όπως είπε ο γιατρός, αν παρέμενε επί 10 – 12 ημέρες, το σώμα θα είχε θρέψει γύρω του, θα είχε δεχθεί το μόσχευμα, και τότε θα ήταν πιο δύσκολη η εγχείρηση για την αφαίρεσή του (σημείωση: η τοποθέτηση και η αφαίρεση του τσιπ έγιναν με τοπική αναισθησία). Αλλά υπάρχει και άλλος λόγος: επρόκειτο για πείραμα, και μέσα σε εννέα ημέρες αποδείχθηκε επιτυχώς αυτό που επιθυμούσα να αποδείξω. Για να προχωρήσω περαιτέρω, θα χρειαζόμουν έναν πιο ισχυρό μικροϋπολογιστή, ή περισσότερες συνδέσεις, από το σώμα μου στον κομπιούτερ. Για το επόμενο βήμα, αυτό το συγκεκριμένο τσιπ ήταν ανεπαρκές».

­ Ο υπολογιστής σάς επιφύλαξε καμιά έκπληξη; Σας κλείδωσε, λ.χ., έξω από το γραφείο σας;

«Δύο πράγματα με εξέπληξαν. Το πρώτο είναι λίγο χαζό. Εχω πάντοτε έναν κωδικό χάρη στον οποίον το πανεπιστήμιο γνωρίζει ότι είμαι εγώ. Οι φοιτητές, που προγραμμάτισαν τον κωδικό για το συγκεκριμένο πείραμα, με προγραμμάτισαν, για πλάκα, σαν να ήμουν ο αριθμός 666. Αλλά δεν λειτούργησε. Λειτουργούσε με κάθε άλλο αριθμό εκτός από το 666. Ετσι, έγινα ο αριθμός 161. (περισσότερα…)