Κυριάκος Τσουρός. Η αλήθεια και τα προσωπεία.
Ἰσχύει διαχρονικά καί μάλιστα στήν ἐποχή μας τό ἀρχαιοελληνικό γνωμικό «ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις» ἤ μέ τήν ἄλλη ἐκδοχή του «ἀρχή παιδεύσεως ὀνομάτων ἐπίσκεψις». Τό γνωμικό αὐτό βρίσκει σήμερα τήν ἐφαρμογή του ἰδιαιτέρως στόν τομέα τῆς λεγομένης «νέας πνευματικότητας», ὅπως αὐτή «λανσάρεται» ἀπό τίς σύγχρονες αἱρέσεις καί τίς ποικιλώνυμες παραθρησκευτικές ὁμάδες τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
Σ’ ὅλες αὐτές τίς μορφές «θρησκείας» γίνεται πολύς λόγος γιά Θεό, γιά νόημα ζωῆς, γιά φώτιση καί σωτηρία, γιά σίγουρες «λύσεις» στά ὑπαρξιακά καί ὄχι μόνο, προβλήματα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Μεγάλη εἶναι ἡ «ζήτηση», πλούσια ἡ «προσφορά». Ὑπάρχει «ὑπεραγορά θρησκείας», ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.