Αντώνιος Αλεβιζόπουλος. Συμπτώματα της εκκοσμικευμένης κοινωνίας μας.
«Ἔνοιωθα νά πνίγομαι ἐκεῖνες τίς μέρες ἀπό τίς δηλητηριώδεις κοινωνικές ἀναθυμιάσεις· ἤμουν μόνη, ξεγελασμένη ἀπό ὅλους, ἀπογοητευμένη ἀπό ὅλους καί ἀγωνιοῦσα ν’ ἁρπαχθῶ ἀπό κάπου· νά νοιώσω νά μέ ζεσταίνει μιά ἐλπίδα. Κι ἔρχεται ἡ φίλη μου καί μοῦ λέει:
-Ἄκου δῶ, αὐτά πού ζητᾶς θά τά βρῆς στή δική μας συντροφιά· καί ἐλπίδα καί καλοσύνη καί δικαιοσύνη!
Τί νἄκανα; Ἔτρεξα, ὅπως θἄτρεχε ὁ ὁδοιπόρος τῆς ἐρήμου ἄν μάθαινε πώς ἐκεῖ κοντά του ὑπάρχει μιά ὄαση!